amek zbudowany został nad rzeką Zbrucz. Powstał prawdopodobnie za czasów gdy ziemie należały do litewsko - ruskich kniaziów Koriatowiczów. Później ziemie przeszły na własność biskupów kamienieckich.

 

  Zamek nie był wielką budowlą i ustępował swoją wielkością nie tylko budowli kamienieckiej lecz także zamkowi w Żwańcu. Dłuższe boki zamku miały po 80 metrów natomiast krótsze 50 i 65 metrów. W południowej części założenia stały dwie okrągłe baszty połączone murem obronnym, niedaleko znajdowała się brama główna. Na środku dziedzińca stał dwukondygnacyjny budynek mieszkalny sięgający swoimi bokami do obwodowych murów obronnych. W zachodniej jego stronie znajdowała się okrągła baszta strażnicza strzegąca doliny rzeki Zbrucz.
  Podczas licznych najazdów tatarskich i wołoskich (Czarnokozińce leżały na tzw. szlaku wołoskim) zamek kilkakrotnie był niszczony i tyleż samo razy odbudowywany. W latach 1502, 1503, 1507, 1511 i 1513 miały miejsce najazdy tatarskie a podczas najazdu w 1516 roku zniszczony został zamek w Czarnokozińcach i w Skale. W 1538 miał miejsce najazd wołoskiego kniazia Piotra lecz pomimo oblężenia zamek nie został zdobyty.
W wieku XVI i XVII często na zamku przebywali wysocy polscy dostojnicy a 1644 roku na zamku gościł hetman Stefan Czarniecki. Pomimo tego, że zamek nie był własnością królewską a prywatną miał za zadanie obronę ziem i ludności przed napadami.
  W 1672 roku gdy Podole przeszło pod tureckie panowanie zamek jeszcze przez dwa lata zajmowali Polacy. Dopiero w 1674 roku Turcy zdobyli warownię, załogę wybili a zamek spustoszyli. Gdy w 1699 roku ziemie powróciły do Rzeczpospolitej biskupi kamienieccy odzyskali swoją własność i ją odnowili. W późniejszym czasie zamek został zniszczony.
   Z zamku pozostała część baszty strażniczej i fundamenty budynku mieszkalnego.