amek zbudowany został pod koniec XIII wieku (1287 - 1295) przez księcia Przybysława II. Była to warownia, założona na planie czworoboku z murowanym budynkiem mieszkalnym w jednym skrzydle a w pozostałych otoczona murami obronnymi. W 1308 roku budowla została zniszczona przez Brandenburczyków i pozostawała w ruinie do 1338 roku. Wtedy to właścicielem zamku i okolicznych ziem został Ulryk von Dewitz. Obudował on zniszczony zamek i powiększył a z biegiem lat następni jego właściciele pochodzący z tegoż rodu np. Gerhard von Dewitz także go rozbudowywali. Podczas tych prac powstały takie budowle jak: skrzydło wschodnie z bramą wjazdową, skrzydło południowe, utworzono drugi rząd murów obronnych z wieżą mieszczącą więzienie. 
 W 1540 roku Jost von Dewitz przebudował w stylu renesansowym na bogatą rezydencję magnacką. Powstały dwa budynki mieszkalne, północny (Stary Dom) i południowy (Nowy Dom) a tym okresie zamek liczył 13 pokoi oraz dwie reprezentacyjne komnaty.
  W późniejszym okresie spadkobiercy podzielili zamek między siebie. Północna jego część popadała w ruinę i została wysadzona w powietrze w celu uzyskania materiału budowlanego.
  Zamek do 1808 roku pozostawał w rękach rodziny von Dewitz. Następnym jego właścicielem został Karol Juliusz Luepcke (1846 rok) a po nim Henryk von Diest. Prowadził on na zamku prace konserwatorskie i renowacyjne zabezpieczające budowlę. 
  Druga wojna światowa nie przyniosła większego zniszczenia i dzisiaj możemy oglądać i zwiedzać pozostałości starego założenia.
  Pozostały fundamenty wieży obronnej i fragmenty zewnętrznych murów obronnych pamiętających czasy średniowieczne. Ich grubość wynosi 1,5 metra a wysokość miejscami sięga sześć metrów. Z późniejszych przebudów pozostały fragmenty budynku północnego, dziedziniec.