amek zbudowany został w połowie XIV w. przez Kazimierza Wielkiego i miał strzec Państwa Polskiego przed najazdami krzyżackimi od strony Kujaw.
  Była to potężna budowla powstała z cegły i kamienia na planie czworoboku. Posiadała dwa budynki mieszkalne w tym jeden trzykondygnacyjny i ośmioboczną wieżę obronną wysoką na 15 m (widoczne na akwareli) oraz dwukondygnacyjna bramę wjazdową w formie wieży. Otoczony był podwójnym pierścieniem murów i fosą 12-metrowej szerokości, do których dochodziły mury miejskie (miasto Konin było otoczone murami obronnymi z 2 bramami Kaliską i Toruńską).
  Konin od połowy XIV w. był siedzibą rozległego powiatu sądowego, a co za tym idzie obronne zamczysko było siedzibą starosty i centrum administracyjnym. Warownia była wielokrotnie odwiedzana przez królów polskich. Szczególnie upodobał ją sobie Władysław Jagiełło, który bywał w niej regularnie dwa razy w roku podczas objazdów całego kraju, a w 1433 r. spędził w Koninie całe lato oczekując wyniku kolejnej wojny z Krzyżakami. 

  Czasy świetności skończyły się w połowie XVII w. Konin i zamek zostały zniszczone w 1656 r. przez Szwedów podczas opuszczania przez nich miasta po kilkutygodniowym oblężeniu. Z tego zniszczenia ani zamek, ani miasto nie powróciły już do dawnej świetności. W czasie wojny północnej w 1707 r. świeżo odbudowane Konin i zamek zostają ponownie zniszczone, a ten ostatni ostatecznie obraca się w ruinę. Tym niemniej jeszcze w początku XIX w. planowano odbudowę zamku na więzienie, następnie zatwierdzono jego rozbiórkę, ale jak widać na akwareli w 1844 r. ruiny były w dobrym stanie i prezentowały się całkiem okazale. Najprawdopodobniej rozebrano je w l. 60-ych XIX w. przeznaczając na materiał budowlany. Ślady rozbiórki są widoczne gdzie niegdzie na murach kamienic starówki – na nie otynkowanych ścianach widać wielkie gotyckie cegły „zendrówki”, ślad, że budynek zbudowano z zamkowych cegieł. W miejscu zamku powstała dzielnica żydowska. Po budowli pozostała upamiętniająca jego istnienie nazwa Placu Zamkowego.

Tekst: Tomaso