amek zbudowany został w latach 1343 - 1359 przez zakon krzyżacki. Założony na planie czworoboku posiadał budynek mieszkalny o długościach boków dochodzących do 40 m, wewnętrzny dziedziniec wyłożony kamieniami oraz narożne wieże i zwany był zamkiem wysokim. Trzy wieże były jednakowej wysokości a czwarta, stojąca w północno - wschodnim narożniku miała siedem pięter i służyła do obserwacji okolicy. Budynek główny posiadał pomieszczenia mieszkalne dla rycerzy oraz wójta, kuchnię, piekarnię, dużą salę rycerską, kaplicę a w podziemiach piwnicę i loch więzienny.

  Przedzamcze również otoczone murami z basztami nazywano zamkiem niskim. Wjazd do zamku prowadził przez dwa, dobrze bronione mosty. Jeden przerzucony nad rzeką Drwęcą (od strony zachodniej) a drugi nad potokiem od strony południowej. Na przedzamczu mieściły się budynki gospodarcze - wozownie, spichlerze, stajnie, mieszkania służby.

  Budowla służyła jako siedziba  krzyżackiego wójta a później królewskich starostów.
  Na tymże zamku odbyła się narada krzyżackich dostojników przed bitwą pod Grunwaldem. Po zwycięskim dla Polaków jej zakończeniu zamek przeszedł w ręce polskie lecz po pokoju toruńskim w 1411 roku powrócił do zakonu. Królewskim starostą przez ten krótki czas jest rycerz Jan Kretkowski.
  Drugi pokój toruński w 1466 roku przyznaje zamek Polsce i ponownie mieszkają na nim królewscy starostowie. Należą do nich członkowie rodzin początkowo Wilkanowskich (1472 - 1521), Jan Wiećwiński (1522 - 1534), potem Działyńskich (1535 - 1714), następnie Czapskich (1723 - 1772).
  Po pierwszym rozbiorze Polski zamek przechodzi w ręce pruskie i zostaje częściowo rozebrany. Dalsza jego rozbiórka następuje w XIX wieku i do dzisiaj po zamku pozostały niewielkie fragmenty murów i fundamentów.