amek zbudowany został około połowy XIV wieku przez zakon krzyżacki. Była to budowla obronna wzniesiona w południowo - wschodniej części nowo założonego miasta. Zamek był siedzibą wójta krzyżackiego poległego komturowi gdańskiemu. 
 Założony na planie prostokąta, posiadał budynek mieszkalny tzw. dom zakonny, który był drugim co do wielkości w ówczesnym państwie zakonnym. Dziedziniec zamkowy otoczony był murem, w którym stały trzy narożne baszty (mury dziedzińca rozebrano w 1820 roku). Budynki gospodarcze takie jak spichlerz czy stajnie a także własny młyn wodny położone były na przedzamczu a wszystko otaczały  mury obronne, rzeka Łeba oraz fosa zwana Młyńską. Pierwszym wójtem był Ditrich von Loupheim.
Zamek został zdobyty przez wojska polskie w 1410 roku lecz później powrócił do zakonu.
  Po 1455 roku zamek zostaje podarowany przez Radę Gdańska i króla Kazimierza Jagiellończyka księciu pomorskiemu Erykowi II. W rękach książąt pomorskich pozostaje do śmierci ostatniego z nich Bogusława XIV tj. do 1637 roku.
  W latach 1637 - 1657 zamek należy do Rzeczpospolitej i jest siedzibą starosty Ernesta Krokowskiego.
Od 1657 roku warownia jest pod rządami pruskimi. Na mocy traktatu welawsko - bydgoskiego król Polski Jan Kazimierz odstępuje zamek wraz z miastem księciu brandenburskiemu Fryderykowi Wilhelmowi.
  W swojej historii zamek wielokrotnie był przebudowywany tak, że trudno jest określić jego pierwotny wygląd. Np. w 1575 roku wbudowano w istniejący budynek kwadratową wieżę mieszczącą klatkę schodową.
  Do dzisiaj z tego pierwotnego założenia pozostał młyn wodny, fragmenty murów obronnych, piwnice, oraz jedna gotycka ściana spichlerza przebudowanego w późniejszym czasie.
  W głównym zamkowym budynku znajduje się Sąd Rejonowy.