Kwidzyń
(Stary zamek)

rewniany zamek zbudowany został przez Krzyżaków około 1235 roku jako strażnica na zdobycznych ziemiach w Pomezanii. Postawił go oddział rycerzy zakonnych, który pod dowództwem Hermana Balka podbił ten kawałek pruskiej ziemi. Jednakże już w 1242 roku po warowni pozostały tylko zgliszcza. Zniszczył ją najazd plemion pruskich.
  W tym samym roku na miejscu zniszczonej warowni rozpoczęto stawianie nowej. Tym razem była to już murowana budowla, powstała na planie czworoboku. W jej skład wchodziły dwa, dwukondygnacyjne budynki mieszkalne postawione prostopadle względem siebie, trzy narożne wieże (jedna okrągła, dwie kwadratowe) oraz mur obronny zamykający całe założenie. 
 W 1243 roku papież Innicenty IV podzielił Prusy na cztery diecezje. Zakon krzyżacki miał oddać każdej z nich 1/3 jej terytorium pod rzędy biskupów tzw. dominium. W 1254 roku zakon oddał do ich dyspozycji część środkowo - zachodnią z zamkiem w Kwidzyniu, który to wkrótce stał się stolicą biskupstwa pomezańskiego.
 Tak obronna budowla z powodzeniem odpierała pruskie ataki w latach 1263 i 1277. Mieszkający w tym czasie na zamku biskup Albert uznał jednak, że zagrożenie ze strony pogan jest zbyt duże i przeniósł się do Niemiec do miasta Ulm. Tam też powołał kapitułę pomezańską i powierzył jej zadbanie o dalszy rozwój tychże ziem. Członkowie kapituły zamieszkali na zamku lecz w niedługim czasie rozpoczęli budowę nowego, większego, wygodniejszego i bezpieczniejszego założenia.
  W roku 1520 stary zamek nie zdołał jednak obronić się przed wojskami polskimi i uległ zniszczeniu. W późniejszym czasie cegły z tego zamku użyte zostały do odbudowy drugiego, nowego zamku chociaż jeszcze w początkach XX wieku można było oglądać jego pozostałości.
  Obecnie po zamku nie ma śladu.