amek zbudowany został przez zakon krzyżacki nad rzeką Czarną obecnie zwaną Czernicą około 1390 roku. Była to strażnica strzegąca szlaku z Pomorza Zachodniego do Pomorza Gdańskiego a także granicy państwa krzyżackiego.
  Nie bardzo można odtworzyć wygląd dawnej budowli. Postawiona była na planie trapezu, posiadała budynek mieszkalny, prawdopodobnie wieże a wjazd prowadził od strony południowo - wschodniej. Całe założenie otaczał mur obronny, fosa, wały.
 W swojej historii stosunków polsko - krzyżackich zamek kilka razy zmieniał właścicieli. Pierwotnie należał do Krzyżaków, po 1410 roku do księcia pomorskiego Bogusława VIII (podarował go księciu Władysław Jagiełło) lecz dalej pozostawał w rękach zakonu. W 1454 roku zamek zdobyły wojska polskie i otrzymał go książę słupski Eryk II aby po jakimś czasie znowu powrócił do Krzyżaków.
  Po pokoju toruńskim w 1466 roku zamek wraz z miastem i ziemiami wszedł w skład Prus Królewskich. Od tej chwili na zamku urzędowali królewscy starostowie. Początkowo była to rodzina Knutów po nich Konarskich i Sapiehów.
 Bitwa jaka rozegrała się w pobliżu zamku w 1627 roku pomiędzy Polakami a Szwedami przyniosła częściowe zniszczenie założenia. Odbudowany zamek dotrwał do 1772 roku kiedy to przeszedł pod pruskie panowanie i jednocześnie powoli niszczał. Sześćdziesiąt lat później wspominany jest już jako ruina. W połowie XIX wieku na miejscu dawnego zamku wybudowano neogotycki pałac. Zniszczono przy tym częściowo pozostałości zamku a w drugiej połowie XX wieku remontując pałac usunięto wały i fosy.
  Do dzisiaj z zamku pozostały fragmenty wieży i murów obronnych.