Przyszów



amek zbudowany został przez króla Kazimierza Wielkiego około 1350 roku. W tym okresie, jak w większości budowanych wtedy zamków, była to murowana wieża oraz budynek mieszkalny a całość otaczała drewniana palisada.
  Podczas panowania Władysława Jagiełły zamek przestaje być budowlą obronną a staje się myśliwską z racji swojego położenia nieopodal Puszczy Sandomierskiej. Z tej też przyczyny następuje rozbudowa założenia. Rozebrana zostaje niepotrzebna wieża obronna a powstają nowe pomieszczenia mieszkalne.
  XVI wiek to ponowne zwiększenie obronności zamku. Wzmocniono drewnianą palisadę, powstaje głęboka fosa i brama wjazdowa z mostem ponad fosą. Prace te prowadzone są na polecenie hetmana Jana Tarnowskiego. Niestety po jego śmierci zamek zaczyna chylić się ku upadkowi. Jeszcze z początkiem XVII wieku jest częściowo odrestaurowany lecz późniejsze najazdy Tatarów a po nich Szwedów i Kozaków powodują zniszczenie budowli. Gdy ziemie przechodzą w ręce rodziny Lubomirskich (XVIII w.) z zamku pozostały tylko dwie ściany. Materiał pozyskany z ich rozbiórki miał posłużyć do wybudowania klasztoru OO Kapucynów w Rozwadowie ufundowanego przez Jerzego Ignacego Lubomirskiego.
  Dzisiaj teren dawnego zamku jest własnością prywatną a po dawnej warowni pozostał niewielki pagórek.