Baligród

amek zbudowany został w latach 1600 - 1615 przez podkomorzego sanockiego Piotra Bala herbu Gozdawa. Była to, położona w widłach rzeki Hoczewki i Potoku Stężnickiego, murowana,   jednopiętrowa budowla, z wewnętrznym dziedzińcem, dwoma basztami, budynkami gospodarczymi, otoczona wałami ziemnymi i fosą. Następnie zamek należał do Adama Bala, później jego brata Stefana i syna Stefana - Jana. Podczas wojny północnej budowla została zniszczona przez wojska szwedzkie (1704 rok) i nie została już odbudowana.

  Lustracja z 1732 roku tak opisuje ówczesną budowlę: ""Mury zamku bowiem w części rozkruszone, wiele okien bez szyb, ganki, poręcze itp. wszystko oznaczone jako "potrzebujące naprawy" a bramy na wylot rozpadłe. Po schodach kamiennych wchodzi się na piętro do sali, do której wiodą drzwi dębowe, piec w niej "farfurowy" stoi, szyby w oknach w ołów oprawione, obok pokój "panieński', dalej pokoik "mały" i oknami zwrócona do dziedzińca wielka sala jadalna, w której stoi piec biały farfurowy kaflowy wielki z herbami Balów i komin murowany. W sali jadalnej też po zwyczaju wisi obrazów "dom WW. Ichmościów Panów Balów reprezentujących numero siedemnaście" i jeden "Naj. Króla Pana i Królowej". Osobne w zamku umieszczenie ma kaplica z sygnaturką zwołującą na mszę św., w kaplicy zaś obraz Ukrzyżowanego na płótnie "stary dawny", obraz Matki Boskiej Częstochowskiej i obrazy świętych. Skarbiec w nie najlepszym stanie, a w nim szafy z pułkami, osobny pokoik też przeznaczony jest na apteczkę. Uzbrojenie zamku stanowią " w stołowej izbie hakownic dziesięć, moździerz jeden, armata."
  W 1770 roku skończyła się męska linia rodu Balów i rozbierane stopniowo ruiny zamku przeszły w ręce rodziny Karsznickich. 
 W późniejszym czasie na miejscu zamku postawiono dwór, który został jednak zniszczony podczas drugiej wojny światowej.
  Do dzisiaj pozostał niewielki wał ziemny częściowo obniżony podczas prac drogowych.