Sława



 

  amek zbudowany został nad jeziorem w XV wieku przez książąt głogowskich. W drugiej połowie tegoż wieku (1468 rok) miasto wraz z zamkiem zakupiła od księcia Henryka XI Głogowskiego rodzina Rechenbergów i oni też rozbudowali wcześniejsze założenie.
  Zamek został zniszczony przez pożar jaki wybuchł w 1721 roku. Z pożogi ocalała tylko zbudowana w XVI wieku wieża, oficyna oraz fragment skrzydła południowego. Budowla została wprawdzie odbudowana (1732-1735) lecz już w formie pałacu w stylu barokowym z wykorzystaniem pozostałych po zamku zabudowań. Dookoła nowego pałacu powstał duży ogród. W tym czasie właścicielami majątku była hrabiowska rodzina Barwitz von und zu Fernemont.
  Po śmierci ostatniego z rodu Barwitz von Fernemont - Carla właścicielem zamku został w 1886 roku, wywodzący się z Moraw hrabia von Haugwitz i majątek ten należał do tej rodziny do końca drugiej wojny światowej. Ostatni jego właściciel hrabia Heinrich Karl von Haugwitz rzadko odwiedzał pałac w Sławie i w większości czasu stał on pusty.
  Podczas drugiej wojny światowej w pałacu miał swoją siedzibę VII Oddział Głównego Urzędu SS przeniesiony tutaj z bombardowanego przez aliantów Berlina. Tutaj też znajdowały się książki dotyczące lóż wolnomularskich a także dokumenty osób z kręgu polityki, kultury i gospodarki z całego świata. Zbiór ten liczył około półtora miliona tomów i został zabrany przez żołnierzy Armii Czerwonej, którzy zajęli 1 lutego 1945 roku Sławę.
  Obecnie jest to dwukondygnacyjna budowla powstała na planie prostokąta, nakryta mansardowym dachem, z dużym, jednopiętrowym salonem wewnątrz. W jednej z piwnic jej sklepienie podtrzymuje kolumna z okuciowym ornamentem. Pozostała także, zbudowana z kamienia polnego i cegły,  renesansowa oficyna z przylegającą do niej basztą.
 Do 2006 roku pałac wykorzystywany był jako siedziba Państwowego Domu Dziecka.