Starokonstantynów

amek zbudowany został w latach 1561 - 1571 przez księcia Konstantego II Ostrogskiego. Powstał w widłach rzeki Słucz na płaskim cyplu, na planie czworoboku. Po śmierci Konstantego zamek przechodzi na jego syna Janusza. Z kolei nie mający męskiego potomka Janusz zapisuje majątek potomkom swojej córki Zasławskim. Później zamek drogą spadku przechodzi na rodzinę Lubomirskich następnie Sanguszków a od 1754 ponownie jest w rękach Lubomirskich. Od 1800 roku zamek wraz z majątkiem należy do córki Lubomirskich hetmanowej Rzewuskiej. Jednakże w 1830 roku zadłużenie jest większe niż cała wartość majątku i ostatecznie w 1860 roku nabywa go księżna Abamelek.
   W 1636 roku zamek składał się z drewnianego budynku mieszkalnego (sala na piętrze posiadała 15 okien) oraz murowanego, dobrze zaopatrzonego arsenału. Wjazd prowadził przez piętrową murowaną wieżę bramną a wszystko otaczały wały.
   W XVII wieku rozbudowano zamek i od tego czasu w skład warowni wchodził budynek pałacowy, dwukondygnacyjny z jednej strony mający również dwukondygnacyjną czworoboczną wieże obronną, do której przylegała od strony południowo-zachodniej okrągła baszta, a po drugiej stronie, wschodniej stała zamkowa cerkiew także przystosowana do obrony. Posiadała ona grube kamienne mury i dodatkowo od strony południowej przylegała do niej zewnętrzna baszta obronna. Sam budynek mieszkalny - pałac miał kształt prostokąta z widocznym ryzalitem i wielkim wejściem w elewacji północnej. To wszystko wykończone było późnorenesansową attyką z fryzem oraz gzymsem. Założenie otaczały mury obronne a wejście na zamkowy dziedziniec wiodło od strony zachodniej przez zwodzony most położony ponad fosą z wodą.
Duża obronność tego zamku wynikała z faktu, że Starokonstantynów leżał na tak zwanym Czarnym Szlaku to jest jednej z dróg częstych najazdów tatarskich.
   Dzisiaj pozostały niewielkie fragmenty zachodnich murów obronnych oraz skrzydło południowe z cerkwią - najstarszą budowlą zamkową.