Kudryńce



amek zbudowany został w XVII wieku nad rzeką Zbrucz przez Mikołaja Herburta wojewodę ruskiego. Była to budowla założona na planie czworoboku. Broniły jej dwie narożne baszty i mur obronny. W 1672 roku zamek dostaje się w ręce tureckie i pozostaje w nich przez blisko 11 lat kiedy to zostaje odbity przez hetmana Andrzeja Potockiego. 
  W XVIII wieku gdy należał do rodziny Humieckich był piękną, zadbaną rezydencją. Gdy w późniejszym czasie zmienił właścicieli na Bartfeldów zaczął popadać w ruinę.
  W latach dwudziestych XX wieku zachowane były fragmenty murów obronnych i pozostałości jednej z baszt i tak dotrwał do dnia dzisiejszego.

 

 

 

Tak opisywał zamek dr Aleksander Czołowski w "Tece konserwatorskiej" w roku 1892 dotyczącej zamków Rusi halickiej.

Zamek niewielki dziś w ruinie, położony na północny – wschód od miasteczka, na wąskim cyplu wyniosłego grzbietu wzgórzy, między Zbruczem a głębokim jarem, który mały przepływa potoczek.
Zbudowany z kamienia i cegły, w kształcie nieregularnego, ku cyplowi wydłużającego się czworoboku. Ściany obwodowe, wyjąwszy ową od Zbrucza, zachowały się dość dobrze. Położenie zamku z trzech stron z natury nader warowne a tylko z trzeciej od strony przytykającej płaszczyzny dostępne. Z tej też strony bronił zamku głęboki przekop i dwie baszty po rogach, jedna większa kwadratowa od Zbrucza (A) i mniejsza ośmioboczna nad jarem (B). Ostatnia w dolnej części sklepiona, z trzema kondygnacyami strzelnic, utrzymała się w stanie dość dobrym, gdzieniegdzie nawet otynkowana. W baszcie kwadratowej, brama (D), o dwu otworach strzelniczych po bokach, na działa większego rozmiaru. Wchodząc nią do wnętrza po prawej ręce ślady ubikacyj dla odźwiernego i służby. Samo wnętrze zamku zupełnie zniszczone, zasypane gruzem do wysokości prawie pierwszego piętra. Budynek mieszkalny (G) przytykał do ściany północnej od Zbrucza i wnosząc z pozostałych śladów tworzył sześć ubikacyj, trzy większe, trzy mniejsze. Lejkowate zagłębienie przy baszcie ośmiobocznej, wskazuje miejsce studni (F). Trzecia pięciokątna baszta (C) od strony cyplu nad jarem runęła przed kilku laty W połowie, zasypując wejście do lochów. Obok niej sklepiona furta (E), którą po stromej ścieżce można zejść z zamku do Zbrucza. Ściana między obiema basztami od jaru zachowana stosunkowo najlepiej, posiada trzy kondygnacye otworów strzelniczych na broń ręczną. Napisów i ozdób nie ma śladu. Największa długość zamku wewnątrz wynosi 70 m., największa szerokość 25, grubość murów 1,5 m. Widok z zamku na rozgranicze dwu kordonów niezwykle piękny. Właścicielem ruin jest Żyd, Majer Bartfeld, który już kilkakrotnie usiłował mury rozbierać.

Dzieje zamku kudrynieckiego należą do mało znanych. Szczegółów o nim mogłyby dostarczyć jedynie akta dawnego województwa podolskiego, przechowywane w Kamieńcu Podolskim. Założony został prawdopodobnie na początku XVII. wieku przez Herburtów. W roku 1672 został przez Turków zdobyty i ich załogą osadzony. Ważniejszej zresztą roli nie odgrywał. W wieku XVIII. za dziedzictwa Humieckich był po pańsku urządzony i zamieszkany. Przetrwał w całości do połowy naszego wieku, poczem opuszczony i rozbierany na materyał budowlany szybko zamienił się w ruinę.