amek zbudowany został na przełomie XII i XIII wieku a jego budowniczymi był zakon joannitów.
   W późniejszym czasie zamek należał do księcia Bolesława I Opolskiego a następnie jego syna Bolesława II. Z ich ramienia zarządzał zamkiem rycerz Staruncza.
   Od 1388 roku zamek jest własnością księcia Władysława Opolczyka a po jego śmierci należy do jego żony Eufemi.
   W okresie wojen husyckich umocnienia zamku zostały wprawdzie uszkodzone lecz on sam nie odniósł większych zniszczeń.
  Do roku 1479 zamek należał do księcia Bolesława V i jego żony Jadwigi. Później, przez pewien czas zamek służył jako siedziba rycerzy - rozbójników lecz od 1532 roku jest znowu w rękach opolskich książąt. Następni jego właściciele to cesarz Ferdynand I Habsburg, jego syn Maksymilian II, Jerzy V Prószkowski, Jan Krzysztof I Prószkowski, jego córka Karolina Maksymiliana a do roku 1783 własnością Karola Maksymiliana von Dietrichsteina. W tym to roku zamek kupił król Fryderyk II Hohenzollern i oddał go w dzierżawę rodzinie Hellerów.
   W 1920 roku zamek ma nowego właściciela - pruską izbę skarbową.
   Po drugiej wojnie zamek służył jako mieszkanie dla kilkunastu rodzin, przedszkole, klub młodzieżowy. Lecz budowla popada w coraz większą ruinę i brak jest chętnych aby ten stan zmienić.
   Zamek zbudowany został w terenie bagnistym i podmokłym. Po zniszczeniach spowodowanych przez odbijanie zamku z rąk rozbójników budowla została wyremontowana /budynki mieszkalne, wieża, mur obronny/ i rozbudowana / nowa ośmioboczna wieża obronna ze strzelnicami, pogłębiona i umocniona fosa otaczająca warownię/.
  W XVII wieku zamek przebudowano na barokową rezydencję pałacową. Zamek posiadał cztery skrzydła mieszkalne a w środku znajdował się dziedziniec. Pod koniec XVIII wieku zburzone zostało skrzydło południowe .
   Teren wokół zamku był zagospodarowany i znajdował się tam między innymi młyn, kuźnia, stajnie, gorzelnia, kwatery myśliwych, pomieszczenia gospodarcze oraz ogród ozdobny.
  Dzisiaj to powiększająca się ruina czekająca na odbudowę i remont.