amek zbudowany został około 1580 roku, w pobliżu rzeki Skawy, u stóp góry Jasień. Jego budowniczym i właścicielem był Kasper Castiglione, syn sprowadzonego z Florencji Mikołaja Castiglione, zatrudnionego przy przebudowie Wawelu na renesansowy zamek. Ożeniwszy się w Polsce z Magdaleną Słupską przybrał nazwisko Suski i po nobilitowaniu przez króla, przyjęty został do herbu swojego szwagra, wybitnego prawnika Jana Palczowskiego - Szaszor. Po jego śmierci w 1598 roku, a później śmierci drugiej żony - Jadwigi w 1601 roku majątek przeszedł w ręce ich synów Adama i Michała. Ponieważ obu im nie wystarczyły dochody z majątku suskiego, popadli w długi zaciągane u Krzysztofa a następnie Piotra Komorowskiego. W 1608 roku miejscowości Sucha i Stryszawa przeszły na własność Piotra Komorowskiego jako spłata zadłużenia.
   W 1614 roku skromna do tej pory budowla przebudowana została na wspaniałą, wzorowaną na Wawelu magnacką rezydencję. Powstały dwa nowe skrzydła z szeregiem wnętrz mieszkalnych i reprezentacyjnych. Zbudowano budynek bramny a dziedziniec otaczały filarowo - kolumnowe galerie arkadowe. W wieży zegarowej urządzono kaplicę domową.
   Po śmierci Piotra w 1640 roku cały majątek przechodzi w ręce Krzysztofa Komorowskiego a później jego córki Konstancji i jej męża Jana Wielopolskiego. Rodzina Wielopolskich włada zamkiem w Suchej do 1843 roku.
   W 1708 roku Anna Lubomirska, żona Franciszka Wielopolskiego rozbudowuje i upiększa zamek. Podwyższone zostaje południowe skrzydło pałacu i dobudowane zostają do niego dwie narożne wieże. Pomieszczenia wewnętrzne zostają zmodernizowane a przed południową fasadą powstaje park w typie XVIII-wiecznych ogrodów barokowych / zamieniony w XIX wieku na ogród angielski /.
   Nowy właściciel, od 1843 roku, Aleksander Branicki zmienia nieco wygląd zamku. Rozbiera skrzydło wschodnie oraz bramę wjazdową a park otacza murem kamiennym. Kolejny Branicki - Władysław przeprowadza restaurację budowli a architektem jest Tadeusz Stryjeński.
   Od 1860 roku Aleksander i Anna Braniccy zaczęli gromadzić w zamku książki, ryciny, obrazy, dokumenty i inne zbiory muzealne. Biblioteka liczyła około 26 tysięcy tomów, w tym dużo bardzo cennych starodruków. Było tam także 546 pięknie iluminowanych rękopisów. Kolekcja rycin, rysunków i obrazów liczyła 18 tysięcy pozycji. Znajdowały się tam dzieła Grottgera, Norwida, Gersona, J. Kossaka, Norblina, Vogla i innych. Były tam portrety Władysława IV, Jana Kazimierza, Zygmunta III, Karola XII, obrazy L. Davida i E. Delacroix. Numizmatyczny zbiór liczył 200 medali i monet a zbiór dokumentów zawierał 11 tysięcy pozycji najstarsze pochodziły z XIV wieku. Był tam też zbiór starożytności egipskich liczący 500 eksponatów.
  W 1939 roku część najcenniejszych zbiorów ewakuowano na wschód. Jeszcze w czasie okupacji część zbiorów powróciła, część została rozkradziona przez Niemców.
   Po wojnie obrazy przekazane zostały Muzeum Narodowemu w Krakowie, dokumenty archiwom państwowym a księgozbiór bibliotekom w Warszawie i Gdańsku.
   W 1905 roku pożar niszczy zamek ale zostaje on odbudowany.
   Od 1922 roku zamek znajduje się w rękach rodziny Tarnowskich wniesiony jako wiano przez córkę Władysława Branickiego.
   Podczas drugiej wojny światowej na zamku przebywali Niemcy a pod koniec wojny Rosjanie. Po wojnie w zamku mieściło się liceum ogólnokształcące z internatem, magazyny GS. W 1975 roku obiekt przekazany został dyrekcji Państwowych Zbiorów Sztuki na Wawelu i zaczął się jego remont.
  Obecnie zamek to trójskrzydłowa murowana budowla, z czterema wieżami, zgrupowanymi wokół prostokątnego dziedzińca, z wjazdem od wschodniej strony. Skrzydła południowe i zachodnie są dwupiętrowe, ozdobione krużgankami arkadowymi, natomiast skrzydło północne jest parterowe. Do zamku przylegają zabudowania gospodarcze.